Το ΑΚΕΛ η ΕΚΑ και η κοινότητα της Νατάς τίμησαν χθες τον Γιάννο Αναστάση ο οποίος διετέλεσε επαρχιακός γραμματέας της ΕΚΑ. Στην εκδήλωση μεταξύ άλλων παρέστησαν ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ Στέφανος Στεφάνου, ο Γ.Γ της ΕΚΑ Πανίκος Χαμπας, η Έπαρχος Πάφου, Μαίρη Λάμπρου και ο επαρχιακός γραμματέας της ΠΕΚ Χ. Πιττοκοπίτης.
Στέφανος Στεφάνου
Χαιρετισμός Γενικού Γραμματέα ΚΕ ΑΚΕΛ Στέφανου Στεφάνου στο Φιλολογικό Μνημόσυνο για τον Γιάννη Αναστάση
Είμαστε σήμερα εδώ για να τιμήσουμε τη μνήμη ενός Λαϊκού Αγωνιστή, ενός πρωτοπόρου, ενός ανθρώπου που συνέδεσε τη ζωή του με τους αγώνες της αγροτιάς, του Κινήματος της Αριστεράς και της Κύπρου. Του Γιάννη Αναστάση.
Τη δεκαετία του ’20 και του ’30 η πλειοψηφία του κόσμου, ειδικά του αγροτικού κόσμου, ζούσε μια ζωή υποθηκευμένη στην φτώχεια, στους τσιφλικάδες και στους τοκογλύφους. Τα παιδιά, τα οποία δεν είχαν και δεν γνώριζαν παιδική ζωή, συνήθως πήγαιναν στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού για να μάθουν τα βασικά, και μετά κατευθείαν γίνονταν μισταρκοί, αρκάτες ή μεταλλωρύχοι.
Έτσι μεγάλωσε και ο Γιάννης Αναστάση. Τα διαλείμματα στο σχολείο ανέβαινε με τους φίλους του στις βαβατσινιές για να φάει τους καρπούς τους και να ξεγελάσει την πείνα του. Αργότερα έσερνε ξυπόλητος το ξυλάλετρο στα βουνά της Νατάς οργώνοντας τη γη για να την καταστήσει από χέρσα σε εύφορη. Μετά ως μεταλλωρύχος άρχισε να κατεβαίνει στα έγκατα της γης για να βγάλει το μετάλλευμα. Μια ζωή στο σκοτάδι και την αποπνικτική ατμόσφαιρα της γαλαρίας και τους κινδύνους για τη ζωή να ελλοχεύουν ανά πάσα στιγμή. Άλλωστε, τα δυστυχήματα στα μεταλλωρυχεία ήταν καθημερινότητα. Όπως και ο θάνατος.
Αυτή η ζωή του Γιάννη Αναστάση. Ζωή μ’ ένα ξεροκόμματο. Από βάσανο σε βάσανο χωρίς ξεκούραση και χαρές. Δουλειά από το χάραμα μέχρι το βούττημα του ήλιου. Έτσι ήταν η ζωή της καταπληκτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων στα χωριά. Απροσμέτρητη φτώχεια. Ανυπαρξία προοπτικής και ελπίδας.
Ζωή όμως που ξύπνησε την ταξική συνείδησή του. Ειδικά εκεί στα μεταλλεία. Ερχόμενος σ’ επαφή με προοδευτικούς μεταλλωρύχους άρχισε να καταλαβαίνει ότι δεν ήταν το κακό το ριζικό των ανθρώπων ή ένας Θεός που τους μισούσε που τους υποχρεώνει να δουλεύουν γέννημα ήλιου, βούττημα ήλιου χωρίς δικαιώματα. Ήταν η αδικία που δημιουργούσε το σύστημα. Ήταν η καταπιεστική και εκμεταλλευτική πολιτική που ακολουθούσαν αυτοί που εξυπηρετούνταν και στηρίζονταν από το σύστημα.
Η συνειδητοποίηση των κοινωνικών όρων και συνθηκών για την ταξική εκμετάλλευση και τη βαθιά φτώχεια της πλειοψηφίας των ανθρώπων έφερε σε επαφή τον Γιάννο Αναστάση με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, με την Αριστερά και το κόμμα της, το ΑΚΕΛ. Από εδώ ξεκίνησε η πολιτική του πορεία ως λαϊκός αγωνιστής. Έτσι άρχισε ο δικός του αγώνας, η δική του πάλη για τη ζωή και τα δικαιώματα των αγροτών, των φτωχών ανθρώπων, των εργαζομένων, του λαού.
Ο Γιάννης Αναστάση απ’ όποιο αξίωμα στο Κίνημα κι αν πέρασε ήταν και παρέμεινε σε όλη του τη ζωή ένας από αυτούς, ο δικός τους άνθρωπος. Είτε Ελληνοκύπριοι, είτε Τουρκοκύπριοι, οι αγρότες της Πάφου ήξεραν τον Γιάννη, το στέλεχος της ΕΚΑ, που έπιανε κάθε μέρα το ποδήλατο και γύριζε μέσα στα χωράφια να τους βρει, να τους μιλήσει, να τους πείσει να οργανωθούν, να τους ενημερώσει για τα δικαιώματά τους, να παλέψει και να διεκδικήσει μαζί τους.
Μαζί με τους συντρόφους και τους συναγωνιστές του στο Λαϊκό Κίνημα πέτυχαν πολλά και σημαντικά που συνέβαλαν στη βελτίωση της ζωής και της δουλειάς των αγροτών. Έπεισαν εκατοντάδες αγρότες να ενταχθούν στο σύστημα Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Πέτυχαν τη στήριξη της κτηνοτροφίας, τη δημιουργία υποδομών για τους αγρότες σχεδόν σε όλες τις κοινότητες, την ανάπτυξη νέων καλλιεργειών, τη βελτίωση των τιμών, την παροχή επιδοτήσεων και επιχορηγήσεων. Ο Γιάννης είχε τη δική του συνεισφορά για να επιτευχθεί ο μεγάλος στόχος της ΕΚΑ να παραχωρηθεί εύφορη γη σε άκληρους γεωργούς. Εβδομήντα πέντε χιλιάδες στρέμματα γης δόθηκαν σε γεωργούς τριάντα και πλέον χωριών της Πάφου για να μπορούν να ασκούν το επάγγελμά τους με καλύτερους όρους.
Κάθε ιστορία βετεράνων συντρόφων αυτής της γενιάς, πέραν από το δέος και την περηφάνια που προκαλεί μπροστά στα όσα πέρασαν και όσα πέτυχαν σε πολύ δύσκολες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες, οδηγεί και σ’ ένα άλλο συμπέρασμα. Οι άνθρωποι αυτοί ήταν ο καθένας από το δικό του πόστο «πυρήνας». Γύρω τους μαζεύονταν συγχωριανοί, συνάδελφοι, απλοί άνθρωποι αφού τους κέρδιζαν την εμπιστοσύνη με την σκληρή τους δουλειά, με την εντιμότητα και την ειλικρίνειά τους, με την στάση ζωής που οι ίδιοι ακολουθούσαν δίνοντας το παράδειγμα.
Ο Γιάννης Αναστάση δεν δίστασε στιγμή να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των αγώνων του ΑΚΕΛ, της ΕΚΑ, του Λαϊκού Κινήματος παρότι έστω κι αν αυτό προκαλούσε προσωπικό μεγάλο κόστος. Στην εποχή της αποικιοκρατίας οι κομμουνιστές και οι ΑΚΕΛιστές υπόκεινταν σε διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες. Ακόμα κι όταν η Κύπρος απέκτησε την ανεξαρτησία της η πολιτική δυσμενών διακρίσεων σε βάρος της Αριστεράς και των μελών της συνέχισε από το κατεστημένο, την πλουτοκρατία, το παρακράτος. Παρά ταύτα ο Γιάννης Αναστάση ήταν ανυποχώρητος στον αγώνα του. Δεν κρύφτηκε, δεν φοβήθηκε, δεν επιχείρησε να εξαγοράσει αυτό το κόστος. Έτσι στάθηκε όταν την περίοδο πριν το πραξικόπημα οι ΕΟΚΑΒητατζήδες και οι Χουντικοί είχαν τον ίδιο και τα παιδιά του πάνω ψηλά στον δολοφονικό τους κατάλογο. Ο Γιάννης ήταν στο στόχαστρο καθημερινών απειλών. Ο ένας του γιος, ο Τάσος, ήταν ακόμα νεοσύλλεκτος όταν χουντικός αξιωματικός διέταξε να τον ρίξουν σε ένα λάκκο και να τον θάψουν μέχρι το λαιμό απειλώντας ότι θα τον σκοτώσουν. Ο άλλος, ο Πολυνείκης, ενώ ήταν στρατιώτης πέρασε μέρες και νύχτες ολόκληρες στα χέρια των πραξικοπηματιών οι οποίοι τον βασάνιζαν. Όταν όμως εισέβαλε η Τουρκία, αφού της άνοιξε την Κερκόπορτα το προδοτικό πραξικόπημα, τα παιδιά του Αναστάση έτρεξαν να υπερασπιστούν την Κύπρο. Όπως έκαναν όλοι οι δημοκρατικοί άνθρωποι που βγήκαν από τη φυλακή που τους έριξαν οι πραξικοπηματίες ενώ οι «υπερπατριώτες» ΕΟΚΑβητατζήδες έμειναν στα μετόπισθεν ή ανέβηκαν στο Τρόοδος να κρυφτούν.
Ο Γιάννης Αναστάση για σαράντα ολόκληρα χρόνια στάθηκε στην πρώτη γραμμή, ως στέλεχος της ΕΚΑ και του ΑΚΕΛ, επαρχιακός γραμματέας της ΕΚΑ και μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος. Η πλούσια διαδρομή, η δράση και η προσφορά του μάς κάνει περήφανους. Η ανιδιοτέλεια, η εντιμότητα και η σεμνή παρουσία του στα κοινά μάς κάνει διπλά περήφανους. Αποτελεί παράδειγμα και έμπνευση για τις νεότερες γενιές του Κινήματος.
Αυτό ακριβώς υπηρετεί η σημερινή εκδήλωση τιμής για τον Γιάννη Αναστάση. Να αναδεικνύεται το παράδειγμα και το πρότυπο ζωής απλών ανθρώπων που έκαναν πάρα πολλά για το σύνολο. Μέσα σε μια εποχή που η απαξίωση και η ισοπέδωση κυριαρχούν, έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε για τέτοιους ανθρώπους όπως τον Γιάννη Αναστάση, που έζησαν τις χειρότερες εποχές και ανάλωσαν όλη τη ζωή τους για να κάνουν τη ζωή των ανθρώπων καλύτερη, για να υπηρετήσουν ιδανικά ανώτερα και πλατύτερα από το «εγώ» του καθενός. Για να ανοίξουν δρόμους και να καλυτερέψει η ζωή των ανθρώπων και, ειδικά, για τις γενιές που ακολουθούν.
Το στοίχημα είναι προσωπικό και συλλογικό. Να καταφέρουμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά να φανούμε αντάξιοι του παραδείγματος ανθρώπων όπως ο Γιάννης Αναστάση. Ένας άνθρωπος ο οποίος με τους αγώνες του δημιουργούσε ζωή εκεί που δεν υπήρχε. Δημιουργούσε ελπίδα εκεί που η μοιρολατρία κυριαρχούσε. Ατένιζε με αισιοδοξία το μέλλον εκεί που η απαισιοδοξία καθήλωνε τους ανθρώπους στη μιζέρια. Έβλεπε συνεχώς μπροστά εκεί που οι άνθρωποι ήταν συνεχώς σκυμμένοι και παραδομένοι.
Τελικά, ο Γιάννης δεν εγκατέλειψε ποτέ το ξυλάλετρο το οποίο έπιασε στα χέρια μικρό παιδί για να οργώσει τη χέρσα γη. Συνέχισε να το κρατά σε ολόκληρή του τη ζωή καλλιεργώντας τις συνθήκες για να κάνει τη ζωή των ανθρώπων καλύτερη.
Αυτή είναι η έννοια του λαϊκού αγωνιστή στην οποία ο Γιάννης έδωσε περιεχόμενο.
Η αγάπη μας και η εκτίμησή μας θα συνοδεύουν για πάντα τη μνήμη του.