Του Γιώργου Σαξατέ
Όλο κι’ αλλάζουν οι καιροί. Όλο και γινόμαστε πιο φευγάτοι από πράγματα τόσο απλά, καθημερινά, που κάποτε έπαιζαν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας.
Για παράδειγμα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, πάντοτε περίμενα με ανυπομονησία πότε θα ανθίσουν οι αμυγδαλιές. Σιγά το πράγμα θα μου πείτε. Κι’ όμως, οι ανθισμένες μυγδαλιές ξυπνούν μέσα μας παράξενα συναισθήματα.
Νιώθουμε ότι η τόλμη τους ν’ ανθίζουν μέσα στο καταχείμωνο, είναι μια νότα χαράς και αισιοδοξίας μεσ’ τα μουντά χρώματα του Χειμώνα. Μια φωνή κόντρα στα όλα, μια μικρή επανάσταση, μια γέννηση μέσα σε άγονους καιρούς.
Ανθισμένη αμυγδαλιά, ο πρόδρομος της Άνοιξης. Το πρώτο πράγμα που έκανα μικρός, ήταν να φτιάχνω ένα μικρό μπουκέτο από μικρά ανθισμένα κλαράκια για να το πάω στη δασκάλα μου τη δεσποινίδα Ευανθία.
Όλο αλλάζουν οι καιροί. Φέτος, μόλις σήμερα πρόσεξα ότι άνθισαν οι αμυγδαλιές. Αθόρυβα όπως πάντα, χαρίσανε στο μουντό Χειμωνιάτικο σεντόνι, το απαλό ρόζ χρώμα τους, στέλλοντας μας, μήνυμα ζωής με τον πιο όμορφο τρόπο.
Τραγούδι είναι οι ανθισμένες μυγδαλιές σ’ αυτούς τους μονόχνωτους καιρούς που ζούμε. Μικρά θαύματα, που γλίτωσαν ευτυχώς από τη μανία της «ανάπτυξης» και τα χαιρόμαστε όλοι.
Τώρα θα μου πείτε και ποιος έχει όρεξη, να θαυμάζει ανθισμένες μυγδαλιές και πράσινα άλογα;
Η ακρίβεια μας έχει πνίξει, τα προβλήματα συσσωρεύονται, οι αξίες εκμηδενίζονται, ο θεσμός της οικογένειας πάει κατά διαόλου, οι πολιτικοί μας πάνε στα κουτουρού κι’ εμείς πλέουμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα.
Εδώ η ομάδα δεν τραβάει, οι μετοχές μας πιάσανε πάτο γενικώς, κοντεύουν να μας πάρουν και τα σώβρακα και συ μας μιλάς για ανθισμένες αμυγδαλιές και κολοκύθια ρίγανη;
Μα αυτό είναι το πρόβλημά μας. Έχουμε ξεχαστεί εντελώς, έχουμε παραδοθεί στη δίνη του κέρδους και της ανάπτυξης, ξεχνώντας εντελώς πως γύρω μας υπάρχουν και άλλα πράγματα. Μικρές χαρές, που δεν κοστίζουν παρά μόνο ένα βλέμμα, λίγο από τον χρόνο μας, που τον θυσιάζουμε στο βωμό του δήθεν αύριο.
Κυνηγώντας χίμαιρες και ξεχνώντας πως στην εποχή μας, κάτω από τις συνθήκες που επικρατούν, δε γίνεται να είμαστε όλοι πλούσιοι στην τσέπη.
Ή τέλος-τέλος, χρειάζεται και ένα μεσοδιάστημα που πρέπει να γεμίσουμε και άλλα πράγματα εκτός από τα στομάχια και τις τσέπες μας.
Το μυαλό, την καρδιά και την ψυχή.
Γι’ αυτό σου λέω μεγάλε, ρίξε ένα βλέμμα απ’ το παράθυρό σου. Το ξέρω, ο χρόνος είναι χρήμα. Πόσο κοστίζει όμως, ένα βλέμμα, πόσο κοστίζει ένα λεπτό από το χρόνο μας;