Για την τιμή των όπλων
Του Γιώργου Σαξατέ
Βαρέθηκα πλέον αντί για ειδήσεις στην τηλεόραση να βλέπω τον απολογισμό του ακήρυχτου πολέμου της ασφάλτου. Δεν μπορεί ρε παιδί μου κάθε χρόνο να αφανίζεται ένα ολόκληρο χωριό από τον χάρτη, θυσία στο βωμό της ανευθυνότητας ενός λαού. Γιατί τι άλλο από ανευθυνότητα αποτελεί η μνημειώδης απάθειά μας στα όσα τραγικά συμβαίνουν γύρω μας; Όλα τα προσπερνάμε με μία απίστευτη ευκολία. Μας αγγίζουν την στιγμή που συντελούνται και στην συνέχεια αποτελούν μακρινή ανάμνηση. Και εμείς μεταμορφωνόμαστε και πάλι σε ανθρωπόμορφα κτήνη, που νομίζουν ότι οι δρόμοι τους ανήκουν και που έχουν την ιδέα ότι ο Σούμαχερ έχει πεθάνει και μετενσαρκώθηκε παίρνοντας τη μορφή τους.
Άντε, εμείς μπορεί να πει κάποιος πως είμαστε ο όχλος και ως τέτοιος μπορούμε να επικαλεστούμε το ακαταλόγιστο. Οι αρχηγοί μας;
Δεν ξέρω τι να κάνω. Να κλάψω ή να γελάσω όταν ακούω να εξαγγέλλουν με ύφος περισπούδαστο τις νέες προτάσεις για επιβολή μεγαλύτερων προστίμων.
Ακούγοντας την είδηση, προσπάθησα να θυμηθώ πόσα μέτρα αστυνόμευσης ψηφίστηκαν, εγκρίθηκαν και εφαρμόστηκαν, χωρίς να έχουν το παραμικρό αποτέλεσμα. Πρώτα θυμήθηκα τη δημιουργία της ομάδας Ζ. Μετά τα περιπολικά χωρίς σήματα στους αυτοκινητόδρομους. Μετά τους βαθμούς ποινής στις άδειες οδήγησης, τις κάμερες και τόσα άλλα.
Που θέλω να καταλήξω; Μα στο αυταπόδεικτο. Ότι δηλαδή όσα μέτρα καταστολής και να εφαρμόσει η πολιτεία, τα τροχαία δυστυχήματα όχι μόνο δεν θα μειωθούν αλλά αντιθέτως δυστυχώς, θα αυξηθούν. Γιατί όσους αστυνομικούς και να αμολήσουμε στους δρόμους, όσο υπάρχουν γονείς που ανατρέφουν παιδιά –καμικάζι το πρόβλημα δεν λύνεται. Γιατί όσους βαθμούς ποινής και αν επιβάλλουμε, όσο τα αυτοκίνητα πληθαίνουν λόγω ανυπαρξίας έστω και στοιχειωδών δημοσίων συγκοινωνιών, θα εξακολουθήσουμε να συγκρουόμαστε σαν αυτοκινητάκια σε λούνα παρκ.
Γιατί όσα καμουφλαρισμένα περιπολικά και αν βγάλουμε περιπολία στους αυτοκινητόδρομους, όσες κάμερες και να τοποθετήσουμε, όσο η οδική συνείδηση που πάμε να δημιουργήσουμε ξεκινά και τελειώνει στο «μην τρέχεις» αποτέλεσμα δε θα δούμε. Εγώ, δε θα είχα κανένα πρόβλημα όχι τριακόσια ευρώ, αλλά χίλια να πλήρωνα αλλά να έβλεπα αποτέλεσμα.
Ας χρηματοδοτηθεί επιτέλους μία σοβαρή μελέτη, η οποία στόχο θα έχει την σφαιρική έρευνα και ανάλυση του φαινομένου των τροχαίων δυστυχημάτων. Μία έρευνα η οποία θα μας απαντά στα καίρια ερωτήματα.
Τα πορίσματα όμως δε θα πρέπει να μείνουν στα χαρτιά. Θα πρέπει να μετουσιωθούν σε πολιτική, τα αποτελέσματα της οποίας δε θα είναι άμεσα αλλά μακροπρόθεσμα. Έχουμε υπομονή ή μας καλύπτει η πρόσληψη άλλων διακόσιων εφαρμογέων του νόμου;
Την απάντηση δυστυχώς την ξέρω. Γιατί τότε, μπορεί να με ρωτήσει κάποιος, μπήκες στον κόπο να γράψεις αυτές τις γραμμές; Έτσι για την τιμή των όπλων…