Του Γιώργου Σαξατέ
Κι εκεί που νομίζαμε ότι όλα πάνε καλά για την Πάφο, τσουπ, βρεθήκαμε σε περιδίνηση, οδεύοντας ολοταχώς για τον πάτο του βαρελιού εκεί που βρισκόμασταν για χρόνια ως Πάφος.
H Επαρχία που είναι πρώτη στην προτίμηση των τουριστών δεν είναι και η πρώτη προτίμηση της πολιτείας, ή για να μην επιστρέψουμε στα κλαψουρίσματα για την πιο αδικημένη επαρχία, δεν της δίνουν τη σημασία που της αρμόζει.
Δεν είναι δυνατόν σε μια επαρχία η οποία προσφέρει στο κράτος τουλάχιστον όσα και οι άλλες επαρχίες, όλα τα μεγάλα έργα για κάποιο λόγο πάντα να συναντούν συνεχώς εμπόδια και τις περισσότερες φορές μάλιστα ανυπέρβλητα.
Εθνικό Δασικό Πάρκο Ακάμα. Μετά από δεκαετίες δεήσαμε να το σχεδιάσουμε και να αρχίσουμε έργα, πλην όμως πριν αλέκτωρ λαλήσει αποδείχτηκε ότι το έργο σχεδιάστηκε με προχειρότητα και εις βάρος του περιβάλλοντος το οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να προστατεύσουμε.
Δρόμος Πάφου-Πόλης. Μετά από δεκαετίες άρχισαν τα έργα για να σταματήσουν πριν καν ολοκληρωθεί η πρώτη φάση του έργου, «εμείναμεν μεσοδότζιν». Δικαστήρια, επαναπροκήρυξη και πάει λέγοντας οπόταν καλό 2030. Ούτε και αυτή τη δεκαετία αναμένεται να «ενωθεί» η Πόλη Χρυσοχούς με την Πάφο.
Μακάρι οι πρόσφατες διαβεβαιώσεις του Υπουργού για άμεση επαναπροκήρυξη των προσφορών να ισχύσουν αλλά δυστυχώς δεν εξαρτάται μόνο από τη διάθεση της κυβέρνησης.
Μαρίνα στα Πότιμα. Η Επαρχία με την μεγαλύτερη επισκεψιμότητα που βρίσκεται στο καλύτερο σημείο για πρόσβαση από την Μεσόγειο, είναι η μοναδική που δεν διαθέτει μαρίνα για σκάφη αναψυχής, να και είναι η πρώτη για την οποία ξεκίνησαν διαδικασίες για κατασκευή της.
Από δω το πάμε από κει το φέρνουμε, μαρίνα γιοκ και ακόμα είμαστε στο σημείο όπου οι μελετητές φτιάχνουν όρους για προκήρυξη δήλωσης ενδιαφέροντος!!!
Δρόμος αεροδρομίου. Άλλη πονεμένη ιστορία ο δρόμος που θα ενώνει το διεθνές αεροδρόμιο Πάφου με την τουριστική περιοχή Πάφου Γεροσκήπου. Φτιάξαμε το δρόμο ξοδεύοντας μάλιστα περισσότερα από 25 εκατομμύρια ευρώ, πλην όμως ενάμιση χιλιόμετρο πριν φτάσει αυτός στο αεροδρόμιο ανακαλύψαμε ότι η διέλευση του από αυτό το σημείο θα επηρεάσει την πανίδα της περιοχής!!!
Ξανά μανά μελέτες, πιέσεις, παρακλήσεις… τίποτα. Ο δρόμος που δεν οδηγεί πλέον πουθενά, παραμένει εκεί για να πηγαίνουν οι αγρότες στα περιβόλια τους και για το υπόλοιπο ενάμιση χιλιόμετρο είμαστε υποχρεωμένοι να διανύουμε μια απόσταση άλλων 14 χιλιομέτρων για να φτάσουμε στο αεροδρόμιο, από ένα δρόμο χωρίς φωτισμό που παραπέμπει αν μη τι άλλο στην δεκαετία του ΄70.
Αυτά βεβαίως είναι μόνο τα κυριότερα έργα που έμειναν μεσοδότζιν. Υπάρχουν ακόμα πολλά, αλλά για όλα αυτά κανένας δεν ευθύνεται παρά μόνο η… κακή μας τύχη…