Το Πιπέρι είναι μικρό νησί των Βορείων Σποράδων. Βρίσκεται βορειοανατολικά της Αλοννήσου και εντός του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου Αλοννήσου Βορείων Σποράδων. Έχει έκταση 4,228 τ.χλμ. και το ψηλότερο σημείο του είναι στα 352 μ. Σύμφωνα με την απογραφή του 2011 είχε 6 κατοίκους.
Το μικρό αλλά πανέμορφο αυτό νησί με τις απόκρημνες ακτές είναι κυρίως βραχώδες και σκεπασμένο με πυκνό δάσος πεύκων. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι ότι στις σπηλιές του νησιού ζει ο μεγαλύτερος πληθυσμός φώκιας στη Μεσόγειο. Στις σπηλιές που βρίσκονται γύρω από το νησί βρίσκουν καταφύγιο οι μεσογειακές φώκιες Monachus monachus, τα σπάνια προστατευόμενα θαλάσσια θηλαστικά που απειλούνται άμεσα με εξαφάνιση. Οι φώκιες χρησιμοποιούν τις σπηλιές για να γεννήσουν μια φορά τον χρόνο, κυρίως το φθινόπωρο, αλλά και για να ξεκουραστούν.
Το νησί Πιπέρι μάλιστα αποτελεί τον πυρήνα του Εθνικού Θαλάσσιου Πάρκου και γι’ αυτό το λόγο δεν επιτρέπεται η προσέγγισή του από κανένα πλωτό μέσον και σε απόσταση μικρότερη των 3 μιλίων.
Στα μέσα του 18ου αιώνα, στο νησί προϋπήρχε η εκκλησία της Παναγίας, όπου εμόναζε ο ιερομόναχος Βάρδα Φόβος από την επαρχία Δημητριάδος. Η δεύτερη εκκλησία, της Ζωοδόχου Πηγής, κτίστηκε από τον ιερομόναχο Διονύσιο (που καταγόταν από την Πορταριά, χωριό της Δημητριάδος), όταν ήρθε στο Πιπέρι από το Άγιο Όρος. Γύρω από την εκκλησία έκτισε πέντε ή έξι μοναστικά κελιά και σύστησε σκήτη (μικρή μονή) για πέντε ή έξι πατέρες. Το 1751, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, πήγε στο νησί ο Σκοπελίτης Κωνσταντίνος Δαπόντε, ο οποίος εκάρη μοναχός από τον Διονύσιο και μετονομάστηκε Καισάριος.
Από τη μικρή μονή δεν σώζεται πλέον τίποτα, εκτός από το καθολικό, ενώ είναι ορατά ερείπια από παλαιά κτίσματα και προϋπάρχουσες κατασκευές.
Το νησί Πιπέρι αν και όχι ιδιαίτερα γνωστό αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά νησιά για την προστασία άγριων και σπάνιων ζώων που έχουν βρει καταφύγιο στην Ελλάδα.