Η πίστη μας δεν είναι απλά ιστορία και θεωρίες αλλά πραγματική, είναι εμπειρία ζωής που δεν μπορείς να περιγράψεις ούτε να διηγηθείς αλλά καλείσαι να ζήσεις.
Ο Αρχιμανδρίτης Τυχικός Βρυώνη ήθελε να γίνει ιερωμένος από την ηλικία των 7 ετών και όταν εκμυστηρεύτηκε σε ένα φίλο του την απόφαση του τον περιγέλασε και τότε αποφάσισε να μην ξαναμιλήσει σε κανένα μέχρι την είσοδο τους στην Ιερατική Σχολή. Στην συνέντευξη του στον Αδέσμευτο, θυμάται τα παιδικά του χρόνια στο Χωριό του τα Μέσανα, τις καθημερινές δουλειές στα χωράφια αλλά και τις ιστορίες Αγίων που άκουγε από τον παππού και την γιαγιά του. Χειροτονήθηκε το 2008 και αποφάσισε να λάβει το όνομα του πολιούχου Αγίου της Κοινότητας του…
-Πότε και πώς πήρατε την απόφαση να γίνετε ιερωμένος;
Ο πόθος μου για την ιεροσύνη άρχισε ήδη από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου στη Σαλαμιού. Η μακαριστή μητέρα μου Φρειδερίκη με ενθάρρυνε, όταν μεγαλώσω να γίνω ιερέας για να σώσω και την ψυχή μου. Οι ατελείωτες διδακτικές ιστορίες της μέσα από τους βίους των Αγίων αλλά και από διδάγματα παλαιοτέρων με έκαναν να την ακούω με προσοχή.
Οι γονείς της μητέρας μου Νικόλαος και Αικατερίνη, που ζούσαν στο ίδιο σπίτι με μας, επίσης ήταν άνθρωποι του Θεού. Ο παππούς μου είχε τον σκάμνο του πάντοτε δίπλα στον αριστερό ψάλτη της Εκκλησίας του χωριού μας και δεν έχανε καμία ακολουθία. Το ίδιο και η γιαγιά μου, η οποία με την πραότητά της και την θυσιαστική αγάπη της σε όλους ήταν ένα ζωντανό παράδειγμα για μένα. Ο πατέρας μου ήταν επίσης αυστηρών αρχών. Ο λόγος του με καθήλωνε και μέσα από ιστορίες που μου διηγείτο κυρίως για την παιδική του ζωή στον πατέρα του Βρυώνη, έναν άνθρωπο του οποίου θαύμαζα την ζωή του και είχα την βεβαιότητα ότι μέσα από αυτά που άκουγα, έργα ανεξικακίας, συγχωρητικότητας, αλλά και έργα ανθρώπου της προσευχής και της βαθιάς πίστης ότι ήταν ένας άγιος.
Το ίδιο και η μητέρα του πατέρα μου, Θέκλα την οποία την χαρακτήριζε η αυστηρότητα της στις νηστείες, στις προσευχές αλλά και οι ασταμάτητες διδαχές της για τον Χριστό, την Παναγία και τους Αγίους. Από την άλλη, στην Εκκλησία του χωριού μου έβλεπα τον μακαριστό πατέρα Μιχαήλ, σεβάσμιο και παραδοσιακό ιερέα, με πόση ιεροπρέπεια και ακρίβεια στις κινήσεις και στα λόγια του ιερουργούσε. Όλα αυτά με ενέπνευσαν όχι μόνο να σκέφτομαι την ιεροσύνη, αλλά να λάβω την αμετάκλητη απόφαση μόλις τελειώσω το Λύκειο να πάω στην Ιερατική Σχολή και να γίνω ιερέας. Την απόφαση αυτή την έλαβα όταν ήμουν επτά μόλις ετών. Μια φορά μόνο την εξωτερίκευσα σε ένα φίλο μου που με περιγέλασε και έτσι είπα ότι δεν θα το ξαναπώ μέχρι να γίνει και το κράτησα μέσα μου μέχρι την είσοδό μου στην Ιερατική Σχολή.
-Πανοσιολογιότατε, θα σας πάω αρκετά χρόνια πίσω και θα σας ρωτήσω πως ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Περάσαμε δύσκολες εποχές. Γεννημένος στα Μέσανα, μεγάλωσα σε μια αγροτική και πολύτεκνη οικογένεια με έξι παιδιά, χωρίς πολλές φορές ακόμη και τα βασικά αγαθά. Έπρεπε όλοι να δουλεύουμε για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε, όπως μπορούσε ο καθένας. Ομολογώ ότι τα μεγαλύτερα μου αδέλφια είχαν και το μεγαλύτερο βάρος των εργασιών. Αλλά κι εγώ το ίδιο, μετά το σχολείο, Σαββατοκύριακα και αργίες έπρεπε να βοηθούμε στις γεωργικές εργασίες, κυρίως αμπέλια, θέρος, αλώνεμα, μελισσοκομεία, κτηνοτροφία και πολλές άλλες εργασίες, από τις οποίες ο πατέρας μας προσπαθούσε να βρει πόρους για να μας μεγαλώσει. Επίσης στο σπίτι όλοι έπρεπε να βοηθήσουμε στις εργασίες. Ο ελεύθερος χρόνος ήταν σπάνιος. Αυτά τα χρόνια όμως ήταν τα καλύτερα. Όταν πήγα στο Γυμνάσιο και έπειτα στο Λύκειο, εκτός από τις εργασίες στο χωριό βγήκα και έξω να δουλέψω, κυρίως στις οικοδομές, κι έβγαζα κάποιο εισόδημα για να μπορέσω να είμαι κάπως ανεξάρτητος. Όταν πήγα στο Γυμνάσιο-Λύκειο στη Πάφο, ήταν πολύ δύσκολο να πηγαίνουμε πίσω στο χωριό και να επιστρέφουμε το πρωί, και έτσι έμενα με την αδελφή μου στην Πάφο. Πηγαίναμε στο χωριό μόνο τα Σαββατοκύριακα, στις διακοπές και τα καλοκαίρια για να δούμε τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μας και επίσης για να βοηθήσουμε στις γεωργικές εργασίες.
-Έχετε φίλους από τα παιδικά σας χρόνια, διατηρείτε φιλίες από τότε;
Επόμενο ήταν εφόσον ο περισσότερος χρόνος μας ήταν έξω στις εργασίες να μην είχαμε πολύ χρόνο για παιχνίδι με φίλους. Στο χωριό μας ήμουν ο τελευταίος νέος και οι αμέσως επόμενοι ήταν τα αδέλφια μου, με τους οποίους είχα από δύο μέχρι δέκα χρόνια διαφορά.
Οι φίλοι μου προέρχονταν από διπλανά χωριά, κυρίως τη Σαλαμιού, όπου πήγαινα και σχολείο. Κάποια Σαββατοκύριακα και τις αργίες των Χριστουγέννων, του Πάσχα και του καλοκαιριού έρχονταν νέοι στο χωριό, κυρίως τα ξαδέρφια μου από Πάφο, Λεμεσό, Λευκωσία, αλλά και από την Αθήνα, και είχα την ευκαιρία να συναναστραφώ μαζί τους. Με τα ξαδέρφια μου, αλλά και με κάποιους συμμαθητές μου συνεχίζουμε να μιλάμε ακόμα, αλλά όταν μεγαλώσει κανείς παίρνει ο καθένας τον δρόμο του. Επικοινωνώ μαζί τους όμως πολύ συχνά μέσω της Αγίας Προσκομιδής, όπου μνημονεύω τα ονόματά τους στις Θείες Λειτουργίες αν και πολλοί δεν το γνωρίζουν.
-Πώς αντιμετώπισαν την απόφαση σας να γίνετε ιερωμένος οι δικοί σας άνθρωποι;
Περίμενα να τελειώσω το Λύκειο για να μπω στην Ιερατική, αλλά δεν ήξερα πως θα γινόταν αυτό. Σχεδόν για δώδεκα χρόνια έκρυβα το μυστικό μου, πώς θα το έλεγα τώρα και ποιος θα με βοηθούσε; Παρακάλεσα τον Θεό να με βοηθήσει, γιατί και εγώ μετά θα τον υπηρετούσα. Έτσι ένα απόγευμα ήρθε η συζήτηση μαζί με τον μεγαλύτερο μου αδελφό ο οποίος ήθελε επίσης να γίνει ιερέας. Μου είπαν μήπως θα ήθελες να γίνεις; Τότε είπα ότι πρέπει να λύσω την σιωπή μου αλλιώς θα χάσω αυτό που ποθούσα τόσα χρόνια και είπα: «ναι θέλω». Μου είπαν να το σκεφτείς γιατί δεν είναι εύκολο και πολλά άλλα και όταν το σκεφτείς να ξανά μιλήσουμε. Εγώ όμως το σκεφτόμουν και το ποθούσα τόσα χρόνια και ήμουν απόλυτα βέβαιος γι’ αυτό. Όταν ο πατέρας μου θα πήγαινε στην Πάφο, του είπα να πάω και εγώ μαζί του και να πάμε στον Πανιερώτατο. Ο μακαριστός μητροπολίτης τότε και μετέπειτα αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Β΄ καθώς και ο τότε επίσκοπος Αρσινόης μετέπειτα Πάφου και νυν αρχιεπίσκοπος Γεώργιος μου είπαν αρχικά να το σκεφτείς λίγο και έλα ξανά σε λίγες μέρες να σε ξαναδούμε. Το ίδιο εξέφρασε και ο πατέρας μου λέγοντας μου: «βλέπω ότι το θέλεις αλλά άσε να το σκεφτείς λίγο ακόμα». Παρόλο που δεν είχα κάτι να σκεφτώ άλλο έκανα υπακοή. Όταν επέστρεψα στο χωριό πάλι ζητούσα να πάμε ξανά στο Πανιερώτατο και μετά από δυο – τρεις μέρες ξανά επιστρέψαμε και ξεκίνησε η διαδικασία για να μπω στην Ιερατική Σχολή, που ομολογώ την εποχή εκείνη είχε πολύ αυστηρό πρόγραμμα. Έδειξα ζήλο και υπακοή στους κανονισμούς, γιατί ήταν ολόκληρη η ζωή μου αυτό και δεν ήθελα να το χάσω.
Με την ίδια μυστικότητα κράτησα και το όνομα που θα άλλαζα κατά την ημέρα της χειροτονίας μου εις διάκονο. Ήδη το σκεπτόμουν από την Ιερατική Σχολή και είχα σχεδόν καταλήξει να ζητήσω να λάβω το όνομα του Αγίου Τυχικού του πολιούχου αγίου της κοινότητάς μου, που η ημέρα εορτής του ήταν και η ημέρα κατά την οποία γεννήθηκα. Μετά τις σπουδές μου στην Ιερατική, την παραμονή μου στην Μητρόπολη Πάφου κοντά στον τότε μητροπολίτη Χρυσόστομο και τις σπουδές μου στη Θεολογική Σχολή στη Θεσσαλονίκη, χειροτονήθηκα διάκονος το 2008. Η χειροτονία μου έδωσε μεγάλη χαρά στη μητέρα μου αλλά και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μου. Τόσο ο πατέρας μου όσο και τα αδέρφια μου αποδέχθηκαν με ικανοποίηση την απόφασή μου να γίνω ιερέας.
-Έμεινε κάποιο περιστατικό στη μνήμη σας που έχει να κάνει με την Εκκλησία και το οποίο θα το θυμάστε για πάντα;
Η συναναστροφή μου με αγίους ανθρώπους σε Κύπρο και Ελλάδα και κάποια θαυμαστά γεγονότα που έζησα κοντά τους με συγκλόνισαν. Η πίστη μας δεν είναι απλά ιστορία και θεωρίες αλλά πραγματική, είναι εμπειρία ζωής που δεν μπορείς να περιγράψεις ούτε να διηγηθείς αλλά καλείσαι να ζήσεις. Με βοήθησαν πολύ τα βιώματα από μοναστήρια που παρέμεινα για μικρό διάστημα, όπως στη Μονή Σταυροβουνίου, στη Μονή Παναγίας Χρυσορρογιατίσσης και σε μονές του Αγίου Όρους. Οι εμπειρίες μου από την Ιερατική Σχολή, οι σπουδές μου σε Κύπρο και εξωτερικό, η ζωή μου κοντά στους δύο μητροπολίτες και μετέπειτα αρχιεπισκόπους Κύπρου, Χρυσόστομο Β΄ και Γεώργιο, καθώς επίσης και τα ταξίδια μου σε διάφορους προσκυνηματικούς προορισμούς στην Ελλάδα, στους Αγίους Τόπους, στην Κωνσταντινούπολη και αλλού, συνέβαλαν θετικά σε μεγάλο βαθμό στο έργο μου ως κληρικός.
-Ποιο είναι το καθημερινό σας πρόγραμμα στην Μητρόπολη Πάφου;
Το καθημερινό μου πρόγραμμα πέραν από τις Ιερές Ακολουθίες της Εκκλησίας μας περιλαμβάνει τα καθήκοντά μου ως πρωτοσύγκελλος της Μητροπόλεως στο γραφείο μου, η μελέτη, τη συγγραφή εργασιών, άρθρων κλπ. Έχω καθημερινή επικοινωνία με ιερείς και κόσμο που ζητούν τη γνώμη ή την βοήθειά μου σε κάτι που απασχολεί τις ενορίες τους και μπορώ να βοηθήσω. Επίσης έχω να ετοιμάσω πρόγραμμα για κάλυψη αναγκών σε ναούς που δεν έχουν μόνιμο ιερέα ή όταν κάποιος ιερέας χρειάζεται βοήθεια. Αυτά και αρκετά άλλα είναι στο καθημερινό μου πρόγραμμα.
-Έχετε καθόλου κάποιο ελεύθερο χρόνο;
Πάντα γεμίζω τον χρόνο μου με Λειτουργίες, Ακολουθίες, κηρύγματα, ομιλίες και με το να διαβάζω ή να γράφω, με προσευχή και επισκέψεις σε προσκυνήματα για να ζητήσω την βοήθεια του Θεού, της Παναγίας και των Αγίων σε ό,τι κάνω. Επίσης με ξεκουράζει να πηγαίνω στο χωριό μου και να ασχολούμαι με τη γη, κάνοντας χειρωνακτικές εργασίες στα χωράφια.
-Υπάρχει κάποια περιοχή στην Πόλη ή την επαρχία που ξεχωρίζετε;
Αναμφίβολα για τον καθένα ο τόπος που γεννήθηκε και μεγάλωσε είναι κάτι μοναδικό και ξεχωριστό. Όλες, όμως, οι περιοχές της πόλης και της μητροπολιτικής επαρχίας της Πάφου είναι χώροι που αγαπώ και επισκέπτομαι συχνά. Μέσα από τα επιστημονικά μου ενδιαφέροντα αλλά και την αγάπη μου προς τους χώρους λατρείας, έχω καταγράψει σε όλη την μητροπολιτική περιφέρεια Πάφου περί τους 1250 ναούς ή ερείπια ναών, σπήλαια και ασκητήρια που έζησαν τοπικοί Άγιοι. Δεν χορταίνω να βρίσκομαι σε τέτοιους χώρους συχνά, όχι μόνο για να προσκυνήσω, αλλά περισσότερο για να τελέσω τη Θεία Λειτουργία και να μεταφέρω μαζί μου και όλα τα ονόματα των δικών μου ανθρώπων και αυτών που μου ζήτησαν να τους κάνω προσευχή, ζώντες και κεκοιμημένους.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΑΝΝΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ