«Το όνειρο μου είναι μια μέρα να ξαναπερπατήσω» αυτό τονίζει στην συνέντευξη της στον Αδέσμευτο, η συμπολίτισσα μας Γεωργία Γαβριηλίδου που καθημερινά δίνει μαθήματα «ζωής» σε όλους. Στα 12 της χρόνια και ενώ φοιτούσε στην πρώτη τάξη του Γυμνασίου αρρώστησε με οξεία μυελίτιδα και έκτοτε καθηλώθηκε σε τροχοκάθισμα με αποτέλεσμα όπως τονίζει, τα πάντα να αλλάξουν στην ζωή της αφού οι βόλτες και το παιχνίδι με τους φίλους αντικαταστάθηκαν με το τροχοκάθισμα. Σήμερα εργάζεται στο τμήμα εγράφης ασθενών του νοσοκομείου Πάφου και πλέον όπως παραδέχεται έμαθε να διεκδικεί τα δικαιώματα της…
Η Γεωργία Γαβριηλίδου γεννήθηκε στην Πάφο το 1977 και μας εξιστορεί πώς αντιμετωπίζει το πρόβλημα της αναπηρίας της και πώς νοιώθουν τα άτομα που είναι καθηλωμένα σε αναπηρικό καροτσάκι…
Ερ.: Ποτέ ξεκίνησε ο δικός σας Γολγοθάς;
Απ.: Ήμουν μαθήτρια της πρώτης τάξης Γυμνασίου όταν αρρώστησα και ήταν ένα σοκ για μένα, αφού ξαφνικά εκεί που περπατούσα έμεινα παράλυτη. Τα πάντα άλλαξαν στην ζωή μου. Οι βόλτες και το παιχνίδι με τους φίλους χάθηκαν και αντικαταστάθηκαν με το τροχοκάθισμα.
Ερ.: Πώς αντιμετώπισαν τότε την ασθένεια σου οι συμμαθητές και οι φίλοι σου;
Απ.: Κάποιοι με συμπόνια, όμως δεν έλειψε και το μπούλιγκ. Στο σχολείο δεν υπήρχαν ράμπες για να διακινηθώ με το τροχοκάθισμα, έγινε ράμπα μετά από πολλές προσπάθειες του πατέρα μου. Τότε δεν υπήρχαν στα σχολεία μας οι σχολικοί βοηθοί και για τη μετακίνηση μου από τη μια τάξη στην άλλη, ερχόταν ο πατέρας μου που δούλευε κοντά στο σχολείο, ενώ κάποιες φορές με βοηθούσαν κάποιοι συμμαθητές ή καθηγητές αλλά δυστυχώς τότε ο κόσμος δεν ήταν ευαισθητοποιημένος για τα άτομα με αναπηρίες. Ευτυχώς με όλες αυτές τις δυσκολίες κατάφερα να τελειώσω το σχολείο.
Ερ.: Πώς προέκυψε η εργασία στο τμήμα εγγραφών του νοσοκομείου Πάφου;
Απ.: Όταν τέλειωσα το σχολείο, δούλεψα για ενάμιση χρόνο στο ταχυδρομείο και όταν με σταμάτησαν, έκατσα για 15 χρόνια στο σπίτι μου μέχρι το 2016, όταν με κάλεσαν από το γραφείο εργασίας και με ρώτησαν αν ήθελα να εργαστώ στο νοσοκομείο στο τμήμα εγγραφών και αποδέχτηκα.
Ερ.: Πώς σε αντιμετώπισαν οι συνάδελφοι σου;
Απ.: Στην αρχή αντιμετώπιζα κάποια προβλήματα πλέον όμως διεκδικώ τα δικαιώματα μου και δεν σιωπώ…
Ερ.: Ο αθλητισμός πώς μπήκε στη ζωή σας;
Απ.: Όταν άρχισα να δουλεύω, μαζί με τον αδελφότεχνο μου που με βοηθά πολύ, είδαμε μια ομάδα από την Λεμεσό που ήρθαν στην Πάφο για να παίξουν μπάσκετ με τροχοκάθισμα και σιγά σιγά ξεκινήσαμε κι εμείς στην Πάφο και ετοιμάσαμε ομάδα και πλέον είμαστε μια από τις 4 ομάδες που λειτουργούν στη Κύπρο. Μαζί μας αγωνίζονται και αρτιμελείς, χρειαζόμαστε εθελοντές και κόσμο να έρθει κοντά μας και να μας στηρίξει.
Ερ.: Ο αθλητισμός σας βοηθά;
Απ.: Ξεφεύγουμε από την ρουτίνα της καθημερινότητας και μας βοηθά στην ψυχολογία μας.
Ερ.: Έχετε άλλα χόμπι;
Απ.: Μου αρέσει το κολύμπι, ενώ έχω παρακολουθήσει και μαθήματα χορού με τροχοκάθισμα σε σχολή χορού της Πάφου, ενώ συχνά τρέχω με το τροχοκάθισμα μου σε φιλανθρωπικούς αγώνες μαζί με τον συμπολίτη μας τον Πέτρο Στυλιανού (Ππόλο). Αυτή την περίοδο προσπαθούμε να ετοιμάσουμε και ένα γραφείο στην Πάφο για αποκατάσταση των αναπήρων και είμαι η γραμματέας του γραφείου.
Ερ.: Τι άλλο σου αρέσει;
Απ.: Μου αρέσουν πολύ οι βόλτες στην Παραλιακή περιοχή Κάτω Πάφου, αλλά και στο κέντρο της Πάφου με τις καφετέριες.
Ερ.: Η μουσική σου αρέσει, έχεις κάποιο αγαπημένο τραγούδι;
Απ.: Η μουσική μου αρέσει πάρα πολύ και ακούω όλα τα είδη τραγουδιών, ελληνικά και ξένα.
Ερ.: Θεωρείς ότι η κοινωνία έχει ωριμάσει απέναντι στα άτομα με αναπηρία;
Απ.: Η κοινωνία μας πλέον αποδέχεται τα άτομα με αναπηρίες, τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ σε σύγκριση με τα παλαιότερα χρόνια, ίσως και λόγω των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης. Ευτυχώς, έχουν βελτιωθεί και οι συνθήκες, γίνονται ράμπες και τα άτομα με αναπηρίες μπορούν να επισκεφτούν υπηρεσίες και καταστήματα. Αντιμετωπίζουμε μόνο προβλήματα με κάποια πεζοδρόμια.
Ερ.: Τι νομίζεις ότι πρέπει να κάμει ο Δήμος Πάφου για τα άτομα με αναπηρίες;
Απ.: Πρέπει να γίνουν περισσότερες ράμπες, τα καταστήματα να είναι πιο προσβάσιμα και να οριστούν περισσότεροι χώροι στάθμευσης για αναπηρικά οχήματα.
Ερ.: Τι διδάχτηκες από την περιπέτεια της υγείας σου και σε έκανε να αντιμετωπίσεις την ζωή με άλλα «μάτια»;
Απ.: Η ζωή μου άλλαξε, έγινα πιο διεκδικητική, απαιτώ το δίκαιο για εμένα και τα άλλα άτομα με αναπηρίες, πιστεύω ότι έγινα πιο ανθρώπινη, αντιμετωπίζω με διαφορετική ματιά τον κόσμο.
Ερ.: Γεωργία τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
Απ.: Το όνειρο μου είναι μια μέρα να ξαναπερπατήσω και για τον σκοπό αυτό συνεχίζω να κάνω ακόμη και μόνη μου φυσιοθεραπείες…
Ερ.: Ποιο είναι το μήνυμα που θα ήθελες να στείλεις στους συμπολίτες μας αυτή την γιορτινή περίοδο;
Απ.: Εύχομαι σε όλους καλή χρονιά, να είναι όλοι αγαπημένοι και πιο φιλικοί στα άτομα με αναπηρίες.
ΑΝΝΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ