Του Γιώργου Σαξατέ
Η χώρα μας είναι ούτως ή άλλως πολύ μικρή, αλλά απέδειξε ότι μπορεί να συντηρήσει και με το παραπάνω τους κατοίκους της, αφού η φύση την προίκισε, με άπειρες φυσικές ομορφιές και άλλα πολλά.
Παλαιότερα η Κύπρος ήταν φημισμένη για τα πλούσια κοιτάσματα χαλκού σε σημείο μάλιστα που πήρε το όνομα της από το μέταλλο αυτό που ήταν πολύτιμο πριν μερικές χιλιάδες χρόνια.
Σήμερα έχουμε ανακαλύψει ότι η μικρή μας πατρίδα διαθέτει και άλλους φυσικού πόρους οι οποίοι μπορούν αν αξιοποιηθούν σωστά να δώσουν την ευκαιρία σε όλους τους κατοίκους της να ευημερήσουν.
Εκείνο όμως που τουλάχιστον μετά το 1974 κρατά την οικονομία του τόπου είναι αναμφισβήτητα ο τουρισμός.
Τα εκατομμύρια επισκεπτών που έρχονται στο νησί μας για να απολαύσουν τον ήλιο, τη θάλασσα και τις φυσικές ομορφιές του τόπου μας σε συνθήκες ασφάλειας κάτι που είναι επίσης πολύ σημαντικό ιδιαίτερα στις μέρες μας.
Στην προσπάθεια μας λοιπόν να φιλοξενήσουμε όλο και περισσότερους τουρίστες, όπως φάνηκε και πρόσφατα είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε και τις φυσικές ομορφιές του τόπου μας, που είναι εκτός των άλλων και ένας από τους παράγοντες που ελκύουν τους τουρίστες;
Δεν θα ασχοληθούμε με την παράλειψη μας ως κράτους να αναπτύξουμε και άλλους τομείς της οικονομίας μας ώστε να μην εξαρτόμαστε απόλυτα από τον τουρισμό που είναι μεγάλη ιστορία, αλλά με το πώς διαφυλάττουμε την αειφορία, του τουριστικού μας προϊόντος.
Πώς λοιπόν, καταστρέφοντας τις φυσικές ομορφιές που ελκύουν τους τουρίστες; Ας σοβαρευτούμε. Σε ένα σοβαρό κράτος, θα έπρεπε να υπάρχει σταθερή πολιτική που να εξασφαλίζει κάτι τέτοιο και μηχανισμοί ελέγχου σε κάθε τι που θα μπορούσε να την επηρεάσει.
Αντί αυτού βλέπουμε μια Περιβαλλοντική Αρχή η οποία δεν διστάζει να θυσιάζει ακόμα και εμβληματικές τοποθεσίες προκειμένου να ανεγερθούν μερικές επαύλεις οι οποίες μάλιστα θα πουληθούν σε ξένους κυρίως!!!
Αντί δηλαδή η αρχή αυτή να προστατεύει το περιβάλλον και να αποτελεί το τελευταίο εμπόδιο στις βλέψεις των όποιων κερδοσκόπων, λειτουργεί υποβοηθητικά.
Ευθύνες έχει τόσο η εκτελεστική όσο και η νομοθετική εξουσία οι οποίες δεν φρόντισαν τόσα χρόνια να αποτρέψουν την καταστροφή.
Έτσι έχουμε μια περιβαλλοντική αρχή η οποία καθόλου δεν δυσκολεύεται να δώσει θετικές απόψεις σε «αναπτύξεις» που αποδεδειγμένα λειτουργούν σε βάρος του περιβάλλοντος και των φυσικών ομορφιών του τόπου μας και μια Πολεοδομική, αρχή η οποία χρησιμοποιεί την υπάρχουσα νομοθεσία ως δικαιολογία για την έκδοση των απαραίτητων αδειών.
Ποιοι λοιπόν επιτέλους αποφασίζουν για ένα τόσο πολύ κρίσιμο θέμα και με βάση πια κριτήρια;
Ποιος ελέγχει εάν όντως οι αποφάσεις τους είναι προς όφελος του περιβάλλοντος το οποίο συστάθηκαν για να προστατεύουν;
Όταν μια χώρα δεν σέβεται το φυσικό της περιβάλλον η καταστροφή θα έρθει αργά ή γρήγορα…