Του Γιώργου Σαξατέ
Είναι αλήθεια ότι η Πάφος για αρκετές δεκαετίες έμεινε χωρίς σημαντικά έργα ανάπτυξης, όπως και ότι τα τελευταία χρόνια γίνονται σωρηδόν έργα τα οποία έχουν αλλάξει ήδη άρδην την εικόνα της Πάφου.
Είναι όμως επίσης αλήθεια, ότι αυτά τα έργα από μόνα τους δεν είναι ικανά να φέρουν την ανάπτυξη στην πόλη η οποία βασίζεται στους δύο γνωστούς οικονομικούς πυλώνες, του τουρισμού και της ανάπτυξης γης.
Υπό αυτό το πρίσμα, είναι σωστή η επιλογή της ανάπτυξης και τρίτου πυλώνα που αφορά την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Πανεπιστήμιο όμως υπάρχει ήδη στην Πάφο αλλά δεν είδαμε να κάνει την διαφορά.
Η διαφορά βεβαίως μπορεί να γίνει με τις επιπλέον Πανεπιστημιακές Σχολές, αλλά αυτό δεν θα το μάθουμε πριν λειτουργήσουν οι εν λόγω σχολές τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Δυστυχώς όμως στην βιασύνη μας να κάνουμε έργα και να φέρουμε την περαιτέρω ανάπτυξη της Πάφου, έχουμε εγκαταλείψει εντελώς τομείς που είναι σημαντικοί για την ανάπτυξη κάθε πόλης που σέβεται τον εαυτό της και τους δημότες της.
Τρέχουμε δηλαδή να κάνουμε αναπλάσεις, σύγχρονους σταθμούς μετεπιβίβασης, έξυπνα συστήματα ελέγχου της υδροδότησης, έξυπνους χώρους στάθμευσης, γενικότερα έξυπνη πόλη, την ώρα που δεν έχουμε ένα κοιμητήριο της προκοπής και οι δημότες της Πάφου τρέχουν να βρουν χώρο σε γειτονικές κοινότητες για να θάψουν τους νεκρούς τους.
Έχουμε εγκαταλείψει εντελώς τα θέματα που αφορούν τον πολιτισμό και τρανή απόδειξη ότι πέντε ολόκληρα χρόνια μετά το ΠΑΦΟΣ 17 και το πολιτιστικό θαύμα που πέτυχε η πόλη μας βασιζόμενη μάλιστα στις δικές της δυνάμεις, κάνοντας μας όλους υπερήφανους και μεγαλώνοντας το μπόι της σε ολόκληρο τον κόσμο, ακόμα δεν έχουμε κάνει έστω ένα βήμα για να δώσουμε μια συνέχεια σε αυτό που άρχισε το 2017.
Και όχι μόνο δεν κάναμε τίποτα περισσότερο αλλά έχουμε εγκαταλείψει εντελώς την πολιτιστική δράση με αποτέλεσμα να επικρατεί στην Πάφο πολιτιστική ξηρασία πενταετίας.
Φτιάχνουμε έργα, κάνουμε αναπλάσεις αλλά μέχρι εκεί. Ούτε καν ένα έργο αξιόλογο τέχνης στις πλατείες και τους δρόμους που φτιάχνουμε και οι χώροι πολιτισμού που φτιάξαμε και χαρήκαμε έστω για λίγο παραμένουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία βουβοί και έρημοι, για να αποτελέσουν καταφύγια για περιστέρια και τρωκτικά.
Ας μην μιλήσουμε καλύτερα για τους χώρους άθλησης.