Σαν σήμερα στις 17 Μαρτίου 1988 έφυγε από την ζωή ο αντισυμβατικός Έλληνας τραγοδοποιός που κινήθηκε από ροκ μέχρι λαικά ακούσματα και τα τραγούδια του θεωρήθηκαν συχνά προκλητικά.
Ο Νικόλας Άσιμος γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου 1949 στη Θεσσαλονίκη. Το πραγματικό του όνομα ήταν Νικόλαος Ασημόπουλος.
«Ονομάζομαι Νικόλας Άσιμος. Ουχί Νίκος ουδέ Νικόλαος. Νικόλας και το ‘’Άσιμος’’ με γιώτα. Ουχί Άσιμος, ουδεμίαν σχέσιν έχω με τον Ισάακ Ασίμωφ. Τώρα θα μου πεις, γιατί το ‘’Άσιμος’’ με γιώτα. Γιατί όταν λέμε ‘’ ο τάδε είναι άσημος τραγουδιστής’’, η λέξη ‘’άσημος’’ παίζει τον ρόλο επιθετικού προσδιορισμού στην λέξη ‘’τραγουδιστής’’ και γράφεται με ήτα. Ενώ το ‘’Άσιμος’’ είναι όνομα ή καλύτερα επώνυμο και ουχί επιθετικός προσδιορισμός του εαυτού μου.»
“Exarchia Square Band”
Από μικρός έγραφε στιχάκια. Αυτοδίδακτος μουσικός. Όνειρο ήταν να σπουδάσει δημοσιογραφία. Σε κάποιο άρθρο του σε εφημερίδα της Θεσσαλονικής χρησιμοποίησε για πρώτη φορά το ψευδώνυμο Άσιμος και αποφάσισε να το καθιερώσει. Παράλληλα δημιουργεί φοιτητικό εργαστήρι, παίζει Αριστοφάνη, Μολιέρο. Εκείνη την εποχή θα αγοράσει και την πρώτη του κιθάρα.
Το 1973, χωρίς πτυχίο, κατέβηκε στην Αθήνα. Εμφανίστηκε σε αρκετές μπουάτ στην Πλάκα, σε συνεργασία με τραγουδιστές, ηθοποιούς και συνθέτες, παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα με μουσική, κείμενα, σκετς και ντοκουμέντα κόντρα στο κατεστημένο: «5η εποχή», «11η εντολή», «Χνάρι», «Μουσικό Θέατρο Φτώχειας», «Σούσουρο». Ανάμεσα στους τότε συνεργάτες του, πολλά και γνωστά ονόματα: Γκαϊφύλιας, Τραντάλης, Πανυπέρης, Φινίκης, Μουζακίτης, Σπυρόπουλος κ.α.
Τα παράνομα δισκάκια 45 στροφών
Παράλληλα, ο Άσιμος διακινούσε μόνος του τις γνωστές «παράνομες κασέτες» του στο κέντρο της Αθήνας, συνέχιζε να παίζει μουσική με άλλα σχήματα, ενώ συμμετείχε και σε εκδηλώσεις, θέατρο του δρόμου κ.α. Το 1975 κυκλοφόρησε τα πρώτα του τραγούδια σ’ ένα δισκάκι 45 στροφών (Ρωμιός- Μηχανισμός), ενώ το 1977 με την κατηγορία πως «επηρεάζει αρνητικά το κοινωνικό σύνολο», φυλακίστηκε μαζί με άλλους πέντε εκδότες συγγραφείς.
Το 1977 φυλακίστηκε για δύο μήνες, μαζί με άλλους πέντε εκδότες, με επίσημη κατηγορία: «εξέχουσες προσωπικότητες που επηρεάζουν αρνητικά το κοινωνικό σύνολο».
Το 1981 έγραψε το βιβλίο «Αναζητώντας Κροκανθρώπους» και το 1982 κυκλοφόρησε τον πρώτο του μεγάλο δίσκο, με τίτλο «Ξαναπές το», σε τέσσερα τραγούδια του οποίου συμμετείχαν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου και η Χαρούλα Αλεξίου.
Ένα χρόνο αργότερα άνοιξε ένα μαγαζάκι στα Εξάρχεια. Ήταν ο «Χώρος Προετοιμασίας» όπως το ονόμασε, αλλά και διαμονής, αφού αυτό ήταν και το σπίτι του. Εκεί έγραφε, συνέθετε τα τραγούδια του, πουλούσε βιβλία, παιχνίδια για παιδιά, πρόχειρα κοσμήματα κατασκευής γνωστών του, κασέτες δικές του κυρίως, φωτιστικά, πήλινα, κάρτες παλιές και πολλά άλλα.
Η φυλάκιση και οι απόπειρες αυτοκτονίας
Το 1987 οδηγήθηκε σε ψυχοθεραπευτική κλινική και λίγο αργότερα στις φυλακές Κορυδαλλού, με την κατηγορία του βιασμού. Αποφυλακίστηκε με χρηματική εγγύηση, αλλά δεν κατάφερε να ξεπεράσει τη μεγάλη του πίκρα γι’ αυτή την αβάσιμη κατηγορία, που δεν τεκμηριώθηκε ποτέ. Η εκκρεμούσα δίκη, μαζί με τ’ άλλα προβλήματα που ήταν πολλά, συσσωρεύτηκαν μέσα του.
Ο Νικόλας Άσιμος αυτοκτόνησε στις 17 Μαρτίου 1988. Βρέθηκε κρεμασμένος στο σπίτι του αφήνοντας πίσω του τραγούδια που ξεπερνούν τον όρο «αντισυμβατικά», όπως συνηθίζουν να λέγονται. Ήταν ένας ιδιαίτερος δημιουργός, που κατάφερνε μέσα από τη μουσική και τους στίχους του να μιλήσει για την δική του αλήθεια και είχε πάντα έντονες κοινωνικές και πολιτικές αναφορές. Οι δίσκοι «Το φανάρι του Διογένη» και το «Γιουσουρούμ – Στο φαλιμέντο του κόσμου» κυκλοφόρησαν μετά το θάνατο του, με τη συμμετοχή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου.