Του Γιώργου Σαξατέ
Ανήσυχα χρόνια, αλλιώτικη Πασχαλιά. Η γη στρώνει το πιο όμορφο χαλί στα πόδια μας κι’ η θάλασσα αστραποβολά ασημένιες ανταύγειες.
Πάσχα Κυρίου, Ανάσταση και χαρούμενα πρόσωπα. Φαρισαίοι και Ισκαριώτες, θρασεμένοι καιροί.
Η Άνοιξη, κουρσεμένη από τα λούσα της, τρόπαια σε κρυστάλλινα βάζα, άπιστοι Θωμάδες και τροχισμένα μαχαίρια που λάμπουν στο Ανοιξιάτικο φως.
Τα δάκτυλα επί των τύπων των ήλων.
Προσευχή, μετάνοια και το ψυχρό μαχαίρι που κόβει τα νιάτα μας.
Συμμόρφωση προς τας υποδείξεις. «Στώμεν καλώς».
Τα πάντα προχωρούν σύμφωνα με την προδιαγεγραμμένη πορεία, ακολουθούν την τάξη που απαιτούν οι καιροί.
Χαρούμενα πρόσωπα, λάμπουν πίσω από στολισμένες λαμπάδες. Δικαιούμαστε μια νύχτα αγάπης.
Τα μεγάφωνα, μεταδίδουν το χαρμόσυνο νέο και οι «Χριστιανοί», γιορτάζουν για άλλη μια φορά την «Ανάσταση του Θεανθρώπου». Την ίδια ώρα ο άνθρωπος εξακολουθεί να σταυρώνεται.
Αναστάσιμα φιλιά μας κεντούν τα μάγουλα. Το φιλί του Ιούδα, χάνεται σιγά-σιγά κάτω από σωρούς άλλων φιλιών θαρρείς και δε δόθηκε ποτέ! Η μνήμη εξασθενεί, χιλιάδες σκέψεις τη σκεπάζουν.
Γύρω, η Άνοιξη ξεπροβάλλει από παντού, όσο κι αν την σκεπάσεις, όσο κι’ αν τη φυλακίσεις, κάνει τα σίδερα της φυλακής να πετάνε ανθούς.
Πώς μπορείς να εμποδίσεις τα λουλούδια ν’ ανθίζουν, πώς μπορείς να κρύψεις το τεράστιο πράσινο χαλί να απλώνεται. Δεν μπορείς να σταματήσεις τη μυρουδιά των λεμονανθών που σε μεθά, δε μπορείς να σταματήσεις τα Πάθη που έρχονται.
Ο Ιούδας, φιλούσε και θα φιλά πάντα υπέροχα. Όσο υπάρχει αγάπη, θα υπάρχει και προδοσία και όσο υπάρχει Άνοιξη, θα υπάρχουν και Χειμώνες.
Πώς αλλιώς θα μετράμε την αξία της αγάπης, πώς αλλιώς θα μετράμε την ομορφιά της Άνοιξης;
Πώς θα μετράμε τους φίλους εάν δεν έχουμε εχθρούς, πώς θα μετράμε τον πλούτο εάν δεν υπάρχει φτώχεια και πώς θα ξεχωρίζουμε το καλό εάν δεν υπάρχει κακό.
Αυτό βέβαια δεν είναι λόγος να υπάρχει τόσο κακό, τόση φτώχεια, τόση πείνα και τόσα δεινά γενικότερα
Όσο υπάρχει όμως αγάπη, θα υπάρχει και προδοσία και ο Ιούδας, θα φιλά πάντα υπέροχα.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ