Ζωηρά χρώματα, η έντονη παρουσία της χλωρίδας, το ξύπνημα του έρωτα, η διάθεση για νέα ξεκινήματα: Μερικά από τα στοιχεία που κάνουν μια ταινία «ανοιξιάτικη».
Η άνοδος της θερμοκρασίας, η ηλιοφάνεια, η τόνωση της ερωτικής διάθεσης, η ανθοφορία, οι αλλεργίες σημάδια ότι άρχισε σιγά-σιγά να μπαίνει η άνοιξη.
Προκειμένου να μπούμε κι εμείς οι σινεφίλ στην κατάλληλη ψυχική διάθεση, το Cosmosnews συγκέντρωσε μια λίστα με ανοιξιάτικες ταινίες. Τι μπορεί, άραγε, να συνιστά μια ανοιξιάτικη ταινία; Η έντονη παρουσία της χλωρίδας και η τοποθέτηση της δράσης στην εποχή μάλλον αρκούν για να εντάξεις μια ταινία στην κατηγορία. Τα ζωηρά χρώματα επίσης. Υπό ευρεία έννοια, ανοιξιάτικη μπορεί να είναι και μια ταινία που μιλά για το ξύπνημα του έρωτα, για τη γέννηση ή για ένα νέο ξεκίνημα.
1. Ο Μάγος του Οζ (The Wizard of Oz, 1939) του Βίκτορ Φλέμινγκ
Για να φέρεις την άνοιξη στο δωμάτιο, πρέπει να καταφύγεις, πριν από οτιδήποτε άλλο, σε κάποιο technicolor διαμάντι, από εκείνα που πατάς το pause κάθε λίγο για να χαζέψεις το χρωματάκι σε κάθε σπιθαμή του κάδρου. Ο «Μάγος του Οζ» είναι η πρώτη ταινία που έρχεται στον νου, επειδή διαθέτει το εξής εύρημα: όταν η ονειροπαρμένη Ντόροθι περνά «πέρα από το ουράνιο τόξο, στη χώρα για την οποία είχε ακούσει κάποτε σε ένα νανούρισμα», το φιλμ μεταμορφώνεται, αφήνοντας τη μονότονη όψη μεταξύ ώχρας και σέπιας, αποκτά μια γερή δόση κορεσμένων χρωμάτων κι εσύ μένεις να κοιτάς με το στόμα ανοιχτό.
2. Το ξέσπασμα μιας ψυχής (Now, voyager, 1942) του Ίρβινγκ Ράπερ
Το φιλμ του Ίρβινγκ Ράπερ καταγράφει την προσπάθεια ενός νέου ανθρώπου να κατακτήσει, με τη βοήθεια της ψυχοθεραπείας, την προσωπική του ελευθερία, σπάζοντας τα δεσμά μιας καταδυναστευτικής γονικής φιγούρας και των επακόλουθων, επίκτητων νευρώσεων, επιτυγχάνοντας έτσι την προσωπική του άνοιξη. Φυσικά, αυτή δεν μπορεί να είναι μόνιμη, ο χειμώνας πάντοτε θα επιστρέφει, μα, σε αντίθεση με τον κύκλο των εποχών, όπου η άνοιξη θα κάνει τη ρελάνς νομοτελειακά, στους ανθρώπους ίσως να χρειαστεί προσπάθεια και από τη δική τους πλευρά για την ανοιξιάτικη επάνοδο. Όπως και η κατάλληλη βοήθεια, αρκεί να είναι έτοιμοι να τη δεχτούν. Χαρακτηριστικό δείγμα της ερμηνευτικής στόφας της Μπέτι Ντέιβις –θα μπορούσες ποτέ να τη φανταστείς συνεσταλμένη, εύθραυστη παιδούλα;‒ και ένα από τα καλύτερα μελοδράματα της χρυσής εποχής του αμερικανικού σινεμά.
3. O Kήπος των Φίντζι – Κοντίνι (Il Giardino dei Finzi – Contini, 1970) του Βιτόριο ντε Σίκα
Υπήρξε από τους διασημότερους κινηματογραφικούς κήπους, έφτασε, μάλιστα, και ως το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, αλλά, δυστυχώς, είναι λίγο εκείνοι που θυμούνται σήμερα τον «Κήπο» των Φίντζι – Κοντίνι. Πρόκειται για το comeback του Βιτόριο ντε Σίκα μετά από σειρά αποτυχιών, με αποκορύφωμα το απονεκρωμένο άρλεκιν «Amanti» (1968) που ένωσε επί της οθόνης τη Φέι Νταναγούεϊ με τον Μαστρογιάνι.
Tο φιλμ εκτυλίσσεται στη φασιστική Ιταλία των ’30s, με τον ομώνυμο, ολάνθιστο κήπο να λειτουργεί σαν ένα κουκούλι προστασίας, εντός του οποίου οι Εβραίοι νεολαίοι του φιλμ μπορούν ελεύθεροι να παίξουν, να ερωτοτροπήσουν, να πληγώσουν και να πληγωθούν, ανεπηρέαστοι από το αντισημιτικό κλίμα που επικρατεί στον έξω κόσμο. Ο κήπος στο φιλμ συμβολίζει την αθωότητα, τα ερημωμένα πλάνα του φινάλε καθιστούν σαφές τι συνέβη με αυτή στη συνέχεια. Πρέπει να τον επισκεπτόμαστε συχνότερα.
4. Θρύλος (Legend, 1985) του Ρίντλεϊ Σκοτ
Η σημειακή πλοκή, η ντισνεϊκή αφέλεια και οι νωχελικοί ρυθμοί είναι στοιχεία που μπορεί να κάνουν κάπως πιο δύσκολο για τον σημερινό ενήλικο θεατή το να αποδράσει μέσα στον κόσμο της ταινίας του Ρίντλεϊ Σκοτ. Έλα, όμως, που το νεραϊδοΰφαντο, ανοιξιάτικο περιβάλλον της είναι εκθαμβωτικό, τα πλάσματα που σουλατσάρουν μέσα της βγαλμένα από τα παραμύθια της γιαγιάς, ενώ η ανδρόγυνη ακτινοβολία του νεαρού Τομ Κρουζ και οι synth ήχοι των Tangerine Dream συνδράμουν με τη σειρά τους στον αλαφροΐσκιωτο χαρακτήρα της!
Όσοι την είδαν σε τρυφερή ηλικία, τρέφουν εκτίμηση γι’ αυτήν, το πώς θα σταθούν οι νέοι θεατές απέναντί της εξαρτάται από την απάντησή τους στο ερώτημα που απευθύνουν οι κιθαρισμοί του Γκίλμουρ και η βελούδινη φωνή του Μπράιαν Φέρι στο φινάλε: «Is your love strong enough?».
5. Όλοι λένε σ’ αγαπώ (Everyone says I love you, 1996) του Γούντι Άλεν
«It’s finally springtime, birds on the wing-time, and what a lovely day for love» τραγουδούν οι περαστικοί στην ανοιξιάτικη Νέα Υόρκη, σε ένα από εκείνα τα γοητευτικά εισαγωγικά μοντάζ πόλης του Γούντι. Αγαπητικός φόρος τιμής στο παραδοσιακό μιούζικαλ, όπου οι χαρακτήρες μπορούν να ξεσπάσουν ξαφνικά σε τραγούδι για να κοινοποιήσουν τα συναισθήματά τους και οι κούκλες στη βιτρίνα του Yves Saint Laurent να αρχίσουν μαγικά να κινούνται και να χορεύουν.
Ευφάνταστα χορευτικά, λαχταριστές επιλογές από το μεγάλο αμερικανικό songbook, γυρίσματα σε Νέα Υόρκη, Παρίσι και Βενετία, λαμπρό καστ που περιλαμβάνει από Τζούλια Ρόμπερτς ως Έντουαρντ Νόρτον, μερικά από τα καλύτερα γουντιαλενικά ευφυολογήματα, το σύνηθες ερωτικό γαϊτανάκι και μια φέτα μαγικού ρεαλισμού, όπου ο σκηνοθέτης και η Γκόλντι Χόουν χορεύουν δίπλα στον Σηκουάνα υπό τους ήχους του «I’m thru with love» – από τις ρομαντικότερες σκηνές στην ιστορία του μέσου. Όλα μαζί συνθέτουν μια ταινία με την οποία νιώθεις όχι μόνο σαν να μπαίνει η άνοιξη, αλλά και το καλοκαίρι και τα Χριστούγεννα μαζί.
6. Θα σε βρω στον Παράδεισο (What dreams may come, 1998) του Βίνσεντ Γουόρντ
Ένας άνδρας σκοτώνεται σε φρικιαστικό ατύχημα και πληροφορείται στην άλλη ζωή ότι η σύζυγός του αδυνατούσε να διαχειριστεί τη θλίψη της και αυτοκτόνησε. Ξεκινά, λοιπόν, μια αναζήτηση μέσα από τους ανθοβριθείς ζωγραφικούς της πίνακες, προκειμένου να τη συναντήσει ξανά και να ανακουφίσει την ταραγμένη ψυχή της.
Η ιμπρεσιονιστική απεικόνιση του επέκεινα χάρισε στο φιλμ ένα δικαιότατο Όσκαρ Οπτικών Εφέ, ο απροκάλυπτος και ατρόμητος συναισθηματισμός τού στοίχισε σε κριτικές, ο θάνατος και η αγωνία της απώλειας τού στοίχισαν σε εισιτήρια, ενώ η αποτυχία του κόστισε στον στυλίστα Βίνσεντ Γουόρντ («Vigil») την καριέρα του. Kρίμα μεγάλο για ένα φιλμ τόσο καλόψυχο και ευρηματικό –οι σκηνές στην Κόλαση μοιάζουν παρμένες από έργο του Γκίλιαμ–, το οποίο αξιοποιεί στο έπακρο το θλιμμένο βλέμμα που πάντα έκρυβαν τα ζωηρά γαλάζια μάτια του Ρόμπιν Γουίλιαμς.