Στην εποχή της υψηλής τεχνολογίας και των αόρατων πολέμων, οι επιθέσεις δεν περιορίζονται πλέον στο έδαφος. Ο εχθρός συχνά κρύβεται βαθιά, κάτω από στρώματα τσιμέντου και βράχου. Σε αυτές τις περιπτώσεις, μια απλή βόμβα δεν είναι αρκετή. Εδώ έρχονται να δράσουν οι αποκαλούμενες βόμβες bunker buster, εξειδικευμένα πυρομαχικά που σχεδιάστηκαν για να φτάνουν εκεί που οι άλλες αποτυγχάνουν.
Οι βόμβες αυτές διαθέτουν ενισχυμένο περίβλημα και καθυστερημένο πυροκροτητή, έτσι ώστε να διεισδύουν πρώτα σε βαθιά υπόγεια καταφύγια, αποθήκες πυρομαχικών ή εργαστήρια όπλων και να εκρήγνυνται μόνο αφού έχουν διαπεράσει τον στόχο.
Ουσιαστικά, πρόκειται για “τρυπάνια θανάτου” που διαπερνούν ακόμα και έξι μέτρα ενισχυμένου σκυροδέματος πριν ενεργοποιήσουν την καταστροφική τους ισχύ.
Τεχνολογία ακριβείας για “κρυφούς” στόχους
Η πιο γνωστή bunker buster είναι ίσως η GBU-28, η οποία χρησιμοποιήθηκε στον Πόλεμο του Κόλπου (1991), ενώ σήμερα, η Massive Ordnance Penetrator (MOP), βάρους 13,6 τόνων, είναι σε θέση να διαπεράσει πάνω από 60 μέτρα εδάφους. Αυτά τα όπλα μεταφέρονται και εκτοξεύονται από εξειδικευμένα αεροσκάφη, όπως το B-2 Spirit, προσδίδοντας απόλυτη ακρίβεια στο χτύπημα.
Σύμφωνα με στρατιωτικές πηγές, τέτοιες βόμβες χρησιμοποιούνται κυρίως για στόχους υψηλής στρατηγικής σημασίας, όπως πυρηνικές εγκαταστάσεις, υπόγεια καταφύγια διοίκησης, ή κρυφές αποθήκες όπλων μαζικής καταστροφής.
Ηθικά και πολιτικά ερωτήματα
Η χρήση τέτοιων υπερόπλων δεν είναι χωρίς αντιδράσεις. Ορισμένοι ειδικοί επισημαίνουν πως η δυνατότητα διάτρησης και η μεγάλη ισχύς αυτών των όπλων θέτουν σοβαρά ερωτήματα για την ασφάλεια αμάχων, ειδικά όταν στόχοι βρίσκονται κοντά σε κατοικημένες περιοχές.